پایدار کننده های نوری (Light Stabilizers)
پرتوهای UV جو باعث تخریب پلیمرها می شود. میزان انرژی این فتون ها (۴۰۰-۲۹۰ نانومتر) می باشد که موجب تخریب پلیمر ها می شوند. پایدار کننده های نوری (Light Stabilizers) برای محافظت از پلیمر ها و مواد دیگر در برابر تخریب دراز مدت در معرض تابش اشعه ماوراء بنفش استفاده میشود که این اشعه های UV می تواند ناشی ار اشعه خورشید یا لامپ های فلورسانت باشد.
تخریب ناشی از تابش منجر به مشاهده اثرات نامطلوبدر مواد پلیمری می شود. که شامل تغییر رنگ در ظاهر(تغییر رنگ و یا تغییر در براقیت قطعه)، تضعیف خواص مکانیکی و ایجاد نقص و ترک در پلیمر می باشد.
تثبیت کننده های نوری از طریق چند مکانسیم مختلف می توانند موجب پایداری پلیمرها شوند. در مکانیسم اول پایدارکننده پرتو را جذب کرده و با انرژی کمتر پس می دهد. در روش دیگر فرونشاندن ماکروملکول برانگیخته شده به سطح انرژی بالاتر می باشد و انرژی به صورت گرما تلف می شود.
تثبیت کننده ھای نوری بر اساس ساختار شیمیایی طبقه بندی می شوند ھر دسته دارای خاصیت جذب متفاوت است که بر اساس کاربرد محصول پلیمری می توانمناسب ترین تثبیت کننده را انتخاب نمود.
- انواع تثبیت کنند هھای نوری در پلیمرھا
- Benzoates
- Benzophenone
- Benzotriazole
- Cyanoacrylates
- HALS, Hindered Amines
- Nickel Organics
- Triazines
- Zinc Compounds
با توجه به طول موجی که پلاستیک را در معرض تخریب قرار می دهد پایدارکننده ها را متناسب با آن انتخاب می کنند. خواص دیگرمانند سهم آنها دررنگ اولیه، پایدارکنندگی رنگ و پایداری آنها در حین فراورش در دماهای بالا، حد انتظار از عمر محصول نهایی، فراریت، خارج نشدن از محصول، قیمت و سمی نبودن می باشد.
از دیگر کاربردهای جذب کنندههای UV میتوان به بسته بندی های پلاستیکی برای محافظت از محتوای بسته حساس از اثرات مضر تابش UV اشاره کرد.