رزین اپوکسی موادی دو جزئی متشکل از رزین اپوکسی و سخت شونده (هاردنر ) می باشد. اصطلاح اپوکسی به گروه یا خانواده ای از مواد شیمیایی گفته می شود که در آنها یک اتم اکسیژن با دو اتم کربن دیگر که به نوعی به هم پیوند خورده اند. اکثر رزین های اپوکسی از واکنش بین اپی کلروهیدرین (Epichlorohydrin) و بیسفنول ای (Bisphenol A) به دست می آیند و عموما در رنگ های قهوه ای، زرد و یا بی رنگ تولید می شوند.
این مواد دارای مقاومت بالا و خاصیت چسبندگی بسیار زیادی می باشد
مقاومت بالایی در برابر مواد شیمیایی مانند اسیدها و بازها دارد
مقاومت بالایی نسبت به رطوبت و آب دارد
این رزین نسبت به انواع دیگر رزین ها مانند رزین پلی استر جمع شدگی کمتری برخوردار است.
نسبت به دمای محیط در زمان پخت حساسیت کمتری دارند. رزین های اپوکسی بسته به نوع می توانند در دمایی بین ۵ تا ۱۵۰ درجه سانتیگراد پخته شوند
با توجه به گروههای حلقوی در ساختار رزین های اپوکسی این مواد در جذب تنش های مکانیکی و حرارتی مقاوم هستند..
. به دلیل خاصیت عایق الکتریکی بالا در تولید انواع قطعات الکتریکی مانند ژنراتورها در صنعت برق به طورگسترده مورد استفاده قرار می گیرد همچنین در هوافضا و هواپیما سازی برای اتصال قطعات داخلی و خارجی به یکدیگر مورد استفاده قرار می گیرد.
باعث افزایش مقاومت بتن در برابر عوامل محیطی مانند فرسایش و حمله مواد شیمیایی می شود و به همین دلیل یکی دیگر از رایج ترین کاربرد رزین اپوکسی در زمینه ی پوشش محافظتی در کف سالن های ورزشی، کارخانه ها و زمین بیمارستان ها و … می باشد. این پوشش با وزن سبک و کم حجم خود مانع از نفوذ آب، روغن، گرد و غبار و سایر مایعات خوردنده به سطح بتن می شود.