پلی وینیل کلرید یک پلیمر گرمانرم است. هر تولید کننده گستره وسیعی از این پلیمر زا می سازد که بسته به کاربرد نهایی مورد نظر، از نظر شکل شناسی و وزن مولکولی متفاوتند. در صنعت، از مقدار k و گرانروی برای نشان دادن وزن مولکولی استفاده می شود.
مقدار k با دمای پلیمر شدن ارتباط معکوس دارد، به طوری که به هر میزان دمای پلیمر شدن کمتر شود، مقدار k افزایش و وزن مولکولی پلیمر نیز بیشتر می شود. پلی وینیل کلرید با مقدار k برابر ۶۶-۶۸ در فرمول بندی قطعات صلب فرایند می شود و در ساخت لوله ها و ورقه ها و پروفیل های پنجره به کار می رود. پی وی سی با مقدار k بین ۶۵-۷۱ در فرمول بندی های قطعات انعطاف پذیر مانند ورقه های انعطاف پذیر، کف پوش ها، کاغذ های دیواری، پوشش های کابل ها، شیلنگ ها، تیوپ ها و وسایل پزشکی استفاده می شود. PVC با مقدار k 60-55 در فرمول بندی هایی برای قالب گیری تزریقی لوله و رابط ها، دو شاخه های برق و قالب گیری دمشی بطری ها و سایر ظروف کاربرد دارد. پلی وینیل کلرید با مقدار k زیاد موجب کاهش جلا در پلیمر می شود زیرا بخشی از پلیمر کاملا به ژل تبدیل نشده و در نتیجه منجر به کدر شدن قطعه می گردد.
لینک : پلی وینیل کلرید (PVC)